Co to jest kerygmat?
Dziś wielu chrześcijan w Europie i na całym świecie nie potrzebuje suchej doktryny, rytuałów, nakazów, ale potrzebuje powrotu do życia w Bogu, potrzebuje poznania Boga, Który jest Miłością i Który jest blisko, jest Emmanuelem czyli Bogiem z nami. Dlatego potrzeba dziś głoszenia Chrystusa żyjącego również dzisiaj, żyjącego i przemieniającego życie konkretnych osób. Takim przedstawieniem Chrystusa jest kerygmat, który ma doprowadzić przyjmującego Dobrą Nowinę (Ewangelię) do otwarcia serca na osobę Zbawiciela i Pana, Którym jest Chrystus Pan.
Tylko Chrystus może zaspokoić ludzkie pragnienie szczęścia i wolności. Kościół od początku proklamuje tę prawdę, a proklamacja ta przyjmuje postać kerygmatu (gr. kérygma – głoszenie, ogłaszanie; por. Start. Misja). Kerygmat nie jest moralizowaniem ani katechizowaniem, nie jest również wykładem teologicznym czy religijną debatą. Celem kerygmatu jest przedstawienie i ukazanie Jezusa Chrystusa jako Bożej odpowiedzi dla człowieka potrzebującego wyzwolenia z niewoli i nieszczęścia, ze stanu śmierci, w jaki popadł przez grzech.
Aby ożyć człowiek nie potrzebuje doktryny, pobożnych praktyk, ludzkich nakazów czy religijnych zakazów. Jest mu potrzebne tylko jedno – spotkania z żywym i ożywiającym Bogiem. Kerygmat to Boży sposób na spotkanie z Chrystusem. Paweł Apostoł napisał: upodobało się Bogu przez głupstwo głoszenia słowa (kerýgmatos) zbawić wierzących (1 Kor 1:21). W zwiastowanym słowie Bóg wychodzi naprzeciw konkretnego człowieka, aby zbudzić go z martwych i przywrócić do życia. Ożywiony mocą Ducha człowiek żyjący dotychczas po swojemu, z dala od Boga, przyjmuje Dobrą Nowinę, doświadcza nowych narodzin i wkracza na drogę Jezusa Chrystusa (cytat za stroną www.parakletos.pl).
Kerygmat jest ogłoszeniem zbawienia dokonanego przez Boga w Jezusie. To najważniejsza cecha orędzia kerygmatycznego. W najprostszej formie przedstawił go św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian
Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, został pogrzebany, zmartwychwstał trzeciego dnia zgodnie z Pismem, i ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu. (15, 3b-5)
Kerygmatyczny charakter mają też mowy apostolskie zawarte w Dziejach Apostolskich: począwszy od mowy św. Piotra po zesłaniu Ducha Świętego (2, 14-36) po mowy św. Pawła. Wszystkie podkreślają to, że każdy z nas zgrzeszył, co powoduje, że pogrążamy się w śmierci; miłość Boga jest większa od naszego grzechu, czego świadectwem jest wskrzeszenie z martwych Jezusa oraz to, że jeżeli przyjmiemy Jezusa za swojego Pana i zaufamy Mu to będziemy zbawieni, bo śmierć nie ma już nad nami władzy. W centrum kerygmatu stoi Jezus, Jego śmierć i zmartwychwstanie. To w tych wydarzeniach Bóg objawił swój zbawczy zamiar wobec człowieka i okazał swoją moc. Ich ogłoszenie powoduje, że w słuchaczach budzi się radość z tego, co słyszą, taka, jakiej wcześniej nie doświadczali.
Kerygmat domaga się nawrócenia. Serca tych, którzy nie znają Jezusa porusza, aby przyjęli Go za Pana życia i świata. Natomiast serca tych, którzy Go znają (są ochrzczeni, chodzą do kościoła, przyjmują sakramenty) porusza, aby zaufali Jego miłości, że jest ona za darmo i nie chce w zamian ich pobożnych uczynków, ale jedynie ich miłości, chce być kochana. Jedno i drugie powoduje nawrócenie czyli zmianę myślenia, spojrzenia na siebie i na innych. Kerygmat wprowadza w nowy świat, a raczej pozwala na nowo zobaczyć Boga, a wraz z tym inaczej spojrzeć na świat, swoje miejsce w nim i życie. Radość, którą wzbudza w sercu daje siłę, aby iść za tym, co się odkrywa jako nowe.
Czym więc ostatecznie – można by powedzieć – jest kerygmat? Jest przepowiadaniem o miłości Boga do człowieka, albowiem:
W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy. (1 J 4, 10)
To słowa św. Jana jednego ze świadków wydarzeń, które zrodziły kerygmat: życia i zmartwychwstania Jezusa (więcej na stronie www.kerygmat.pl).