Wstęp
Kościół Ewangelicko-Metodystyczny, podobnie jak pozostałe Kościoły wywodzące się XVI-wiecznej reformacji, podkreśla w swoim nauczaniu powszechne kapłaństwo wiernych. Dlatego nie traktuje posługi pastorskiej w wymiarze sakramentalnym. Wszyscy chrześcijanie na mocy Chrztu Św. są wezwani do posługi w świecie dla chwały Bożej oraz ludzkiego spełnienia[i]. Zasięg tej posługi nie zna granic i jest ukierunkowany na to, aby wszyscy ludzie zostali doprowadzeni do zbawczej relacji z Bogiem przez Jezusa Chrystusa oraz zostali odnowieni na obraz swego Stwórcy (zob. Kol 3, 10)[ii]. W metodyzmie podkreśla się, że każda służba w kościele jest zakorzeniona w służbie Chrystusa. Chrystus wzywa wszystkich ludzi, by przyjęli Boże zbawienie i podążali za nim drogą miłości i służby. Kościół jako całość przyjmuje to wezwanie i wszyscy chrześcijanie mają udział w tej nieustającej służbie[iii]. Zakorzenienie wspólnoty w służbie Chrystusa wskazuje także na jedność, powszechne kapłaństwo wiernych: „Jest tylko jedna służba w Chrystusie, ale są różne dary i dowody łaski Bożej w ciele Chrystusa (List do Efezjan 4, 4-16). Służba wszystkich chrześcijan uzupełnia się nawzajem. Żadna służba nie jest podporządkowana innej. Wszyscy Zjednoczeni Metodyści są wezwani i posłani przez Chrystusa, aby żyć i pracować razem we wzajemnej współzależności, oraz aby być prowadzonym przez Ducha do prawdy, która wyzwala oraz miłości, która przynosi pojednanie”[iv]. Takie rozumienie Kościoła, jako wspólnoty chrześcijan obdarowanych różnymi charyzmatami, wskazuje na istotną cechę metodyzmu. Otóż wyróżnikiem Kościoła jest jego osadzenie na strukturze charyzmatycznej[v], która wskazuje na współzależność członków zboru od siebie nawzajem. Posługa pastorska jest w tym kontekście ujmowana przez metodystów jako „służebne przywództwo”, czyli hierodiakonia. Jak zatem, wychodząc z takich założeń, rozumieć służbę pastora, tak w aspekcie teologicznym, praktycznym, jak i ekumenicznym? Czy powołanie do służby pastorskiej jest czymś innym od służby każdego z chrześcijan? Jeżeli tak, to w jaki sposób metodyzm definiuje tę różnicę?
Moje rozważania nad powyższymi pytaniami będą prowadzone w ramach kreślonych przez ustalenia teologii biblijnej i ewangelickiej, które stanowią źródła teologii metodystycznej. Z racji jednak, że podstawowe pytanie, jakie stawiam w niniejszej pracy brzmi: Co oznacza być pastorem Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP z teologicznego, ekumenicznego i praktycznego punktu widzenia?, najwięcej uwagi poświęcę analizie tradycji metodystycznej zaprezentowanej głównie w metodystycznych księgach symbolicznych[vi] i dorobku teologicznym oraz prawnym Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego (Księga Dyscypliny Zjednoczonego Kościoła-Metodystycznego), którego częścią jest Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Polsce. Analizy teologiczne będą uzupełnione metodystycznymi opracowaniami teologicznymi oraz wnioskami z dialogu metodystyczno-katolickiego prowadzonego przez Światową Radę Metodystyczną i Kościół rzymskokatolicki, a poświęconemu zagadnieniu Kościoła i urzędu duchownego. Dlaczego odwołanie do dokumentów ekumenicznych? Ponieważ dzięki zaangażowaniu w ten dialog metodyści, w dyskusji z wymagającym partnerem rzymskokatolickim, doprecyzowali własną doktrynę o Kościele, w tym interesujące mnie zagadnienie posługi duchownego[vii]. Dodatkowo ustalenia ŚRM są uznawane przez wszystkie Kościoły tradycji metodystycznej.
W przypadku analiz dokumentów prawnych, mówiących o urzędzie pastora Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego (Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP, Porządek Kościelny Konferencji Centralnej Europy Środkowej i Południowej Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego), w pierwszej kolejności będę opierał się na ustaleniach Prawa Wewnętrznego KEM w RP, a dopiero później na Porządku Kościelnym i to tylko w tych miejscach, które są zgodne z pierwszym z dokumentów. Wynika to z faktu, że obecną sytuację prawną w polskim Kościele Ewangelicko-Metodystycznym określają dokumenty według następującej hierarchii ważności: Ustawa o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP z dnia 30 czerwca 1995 roku (Dz. U. nr 97, poz. 479), Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP i dopiero później Porządek Kościelny Konferencji Centralnej Europy Środkowej i Południowej Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego.
Natomiast przy analizie ekumenicznego aspektu posługo pastora, obok wymienionych wyżej opracowań i dokumentów metodystycznych, będę odwoływał się także do dokumentów dialogu ekumenicznego, jakie podpisał Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Polsce[viii].