Mateuszowa Ewangelia w swej wymowie bardzo wyraźnie w kontekście innych synoptyków przedstawia Jezusa jako Mesjasza, wypełniającego proroctwa Staro Testamentowe o nadejściu Królestwa Bożego (np. 1,22; 2,15; 4,14; 17,23; 21,4: 27,9). Stąd w narracji Mateusza znajdujemy wiele odniesień do Jezusa, w którym spełniają się proroctwa. Główną treścią Ewangelii jest idea Królestwa Niebieskiego[1], otwierającego się wraz z przyjściem Chrystusa Jezusa. Autor poprzez takie rozłożenie akcentów w prezentacji opowieści o Mesjaszu prowadzi nas do pytania, jak rozumieć Dobrą Nowinę o Królestwie Niebieskim?
Nim odpowiem na powyższe pytanie, warto w tym miejscu przypomnieć naukę o Królestwie Bożym w Starym Testamencie. Na kartach Starego Testamentu często spotykamy się z ideą Królestwa Bożego, które jest omawiane w kontekście narodu wybranego. Bóg wprowadza swoje Królestwo poprzez Izrael, który jest jego znakiem, wyrazem. Oznacza to, że w jedynie w obrębie przymierza między Bogiem a jego ludem możemy zrozumieć znaczenie Królestwa Bożego (Królestwa YHWH). Oczywiście w nauce ST pojawiają się także akcenty uniwersalistyczne, jednakże nadejście i pełnia Królestwa związana jest z dominująca rolą Izraela, z którego to właśnie wyjdzie Mesjasz, wywyższający na forum świata Izrael i zaprowadzający Królestwo Boga na ziemi. Dopiero wtedy Królestwo otworzy się na pogan. Patrząc w świetle ST na ideę Królestwa Boga dostrzeżemy także jej progres, od jej widzialnego utożsamienia z teokracją Izraela (Królestwo Dawida tożsame z Królestwem YHWH), po nauczanie proroków, w którym panowanie Jahwe nie może być tożsame z wadliwymi i często niesprawiedliwymi strukturami społecznymi i dlatego wiąże się z rzeczywistością eschatologiczną (por. Iz 11,1-10). Przepowiadanie ST na temat Królestwa Bożego znajduje dopełnienie w nauce Jezusa, wyczekiwanego Mesjasza. Kim zatem w świetle Ewangelii o Królestwie Niebieskim jest Jezus? I czy Ewangelia Mateusza daje nam podstawy do twierdzenia, że nauczanie Jezusa skupia się głównie na Dobrej Nowinie o Królestwie?