I. Informacje ułatwiające interpretację:
Werset 1,5: Zachariasz wyruszył do Jerozolimy w celu wykonania zadań w świątyni. Dwadzieścia cztery „oddziały” lub „zmiany” kapłańskie pełniły na przemian służbę w świątyni. Liczba kapłanów i lewitów (być może było ich wówczas 18 000) znacznie przekraczała potrzeby związane z pełnieniem poszczególnych funkcji w świątyni, wybierano ich więc do określonych zadań w drodze losowania, w czasie wyznaczonego im okresu służby. Biorąc pod uwagę liczbę kapłanów, Zachariasz mógł mieć przywilej wejścia do przybytku Pańskiego dla spalenia kadzidła tylko raz w życiu – było więc to dla niego czymś wyjątkowym[1].
Werset 1,7: W ówczesnej Palestynie wśród Żydów panowało przekonanie, że bezpłodność jest karą za grzech. Dlatego Zachariasz i Elżbieta podobnie jak wiele innych bezdzietnych małżeństw obawiali się przyszłości, bezdzietni rodzice w podeszłym wieku byli bowiem pozbawieni wsparcia. Dodatkowo ich krewni i znajomi snuli najgorsze domysły na ich temat pobudzone judaistycznym przekonaniem, że bezpłodność jest karą za grzech.
Werset 9-10: Ołtarz, na którym spalano kadzidło, stał w miejscu świętym. Codziennie rano i wieczorem wyznaczony losem kapłan spał kadzidło na rozżarzone węgle drzewne.
Werset 12: Lęk Zachariasza związany jest z tym, że ukazanie się Anioła wiązano z zapowiedzią śmierci (por. Sdz. 6,22-23; 13,22; Iz 6,5)
Werset 15: Zwrot ten wskazuje na to, że syn Zachariasza i Elżbiety ma być poświęcony Panu (por. Lb 6,3; 1 Sm 1,11-12). Jan ma być „napełniony Duchem Św.” co oznacza, ze będzie pod szczególnym wpływem Boga. Sycera to napój alkoholowy wyrabiany ze zboża, soku owocowego, miodu itp.[2]
Werset 17: W oparciu o tekst z Mal 3,23-24 wśród Judejczyków panowało przekonanie, że prorok Eliasz poprzedzi przyjście Mesjasza, przygotowując lud na przyjęcie Go.