Rok B I Czyt. Dn 5,18-30 II Czyt. Ap 1, 4b-8 Ewangelia J 18, 33-37
Drodzy! Dzisiejszej niedzieli w szczególny sposób czcimy i wyznajemy Jezusa jako Króla, o którym księga Apokalipsy mówi, że jest Królem królów i Panem panów (19,16). O tym jak bardzo ważnym jest panowanie Jezusa w naszym życiu świadczy Modlitwa Pańska, gdzie prosimy Boga „Przyjdź Królestwo Twoje”. Ucząc nas tej modlitwy Jezus jakby wyraził serce Boga, Jego pragnienie wobec człowieka. Bóg chce Królować w naszym życiu. Pochylmy się więc nad tekstem Ewangelii, która odsłania przed nami tajemnicę Jezusa Króla i Jego Królestwa.
Myśląc po ludzku lepiej by było, gdyby Jezus objawił siebie jako Króla po cudownym rozmnożeniu chleba, kiedy w końcu chciano Go królem obrać, albo po chwalebnym przemienieniu na górze Tabor, albo w godzinie triumfalnego wjazdu do Jerozolimy, gdy tłumy go witały i wychwalały. Jezus jednak wybrał taki moment, kiedy nie pozostał w nim najmniejszy ślad wartości jakie mogą zaimponować światu. Oto w Ewangelii widzimy Go stojącego przed Poncjuszem Piłatem, który będzie decydował o jego śmierci.
Przeciwnicy Jezusa starają się zrobić wszystko by zabić Jezusa. Od oskarżenia, że Jezus jest „złoczyńcą”, którego Żydzi nie mają prawa zgładzić; przechodzą do zarzutu, że czynił się On „Synem Bożym” by na koniec powiedzieć, że czyni się „królem”, co oznaczało bunt wobec Cezara. Żydzi wiedzą, że Królestwo Jezusa nie opiera się na sile militarnej, ale mają nadzieję, że właśnie tak to zrozumie Piłat. I tak też się stało. Piłat w tym momencie musiał działać. Pyta więc Jezusa: „Czy Ty jesteś Królem Żydów?”